domingo, 29 de enero de 2017
A compaña (poema de Higinio F. de la Vega)
Sentada tizand' ô lume
Carmela unha noite estaba;
Cando petaron â porta,
Com'éla diz con tant'alma,
Qu'o mais forzado labrego
Aventuro que trembara.
'O escoital-o golp'ergueuse
Y espriguizous'a rapaza
E tizándoll'ô candil
Escramou: ¡Xesús me valla!
D'a miña casa a estas horas
N-a porta ¿quén é o que chama?
Ruxía o vento entr'as polas
Facendo movel-a casa,
Cando unha voz lastimeira
Como de quen se desmaya
Dende fora dixo
—Axiña
Abr'a porta, condanada
—Pois ¿que tes pra tanta presa
D'adrento ela perguntaba,
Y-él sin folgo repitía,
—Abrem'a porta, rapaza,
—Agard'hom'
—A presa, bule
Que ben tras min a Compaña.
C'un medo que folguexar
A Carmela non deixaba,
Empezou furgar n-a porta
Percurando despechal-a
Mais non pudía, qu'as forzas
Qu'ela tiña eran escasas
Pra correl-os dous cerrollos
E sacal-as catro trancas,
E logo turrar d'a porta,
Qu' afellas era pesada.
'O fin abrió, e n-o chan
Cuberto todo de lama,
Sin sombreiro, sin chaqueta,
Sin zocas e sin paraguas,
(Cousas todas qu'ó marchar
Pra feir'antronte levara),
Veu á dar Antón Garolos
Pegándose tal zoupada,
Qu'hoxe non s'esquenz'aínda
Si á muller non ll'axudara.
—Vés bon, lle dixo Carmela.
Anda, si queres, pr'a cama
Borrachón, y-él revolvendo
A lingoa médeo trabada
Respondía:
—Cala, demo,
Zarr'a porta ben y-atranca.
Colleum'ó sair d'a feira,
¡Como cho digo! a Compaña.
Fun pirmeiro pol o aire
E pol e chan loga arrastra,
Y-aventuro, qu'en seis días
Non me deix'a ácondanada
A non fuxir ô pasar
Agora por rente â aira.
Non lle daba moito creto
Carmel'a tanta matraca
Pois, como sempre, d'Antón
O alento a viño cheiraba,
Y-ademais que, ben se via,
Pois non deu unh'alancada
Nin pra diante, nin pra trás
Sin qu'â paré s'arrimara,
Mais ô fin tamén tragou
O que Garolo argallaba,
E pensando, en deños, trasnos,
Mal d'ollo, bruxas, Compaña,
Aquelanoite pasóu
Carmela con fortes ánseas.
Chegou ô fin a mañá,
Loceu o sol tras d'a y-alba
E riseiro pol-a porta
Entrou Farruco d'a Lama
Perguntando como Antón
De noite â casa chegara
Axixo —dixo Carmela—
Seica topou a Compaña
O virs'antronte d'a feira
E tratouno ¡Dios me valla!
Tan mal, tan mal qu'aló en riba
Atópas inda n-a cama
S' ouvira Vosted'ayer,
Mesmo lástema lle daba.
Calou Carmela, e Farruco
Tirando debaixo a capa
Foi as prendas que Garolo
Pol-os carreiros deixara
'O volver chispo d'a feira,
Sin qu'houbese tal Compaña,
E poñéndoas sobr'un banco
Dixo a Carmela esta fala:
A Conipaña de qu'os homes
'A muller falan n-a casa.
Non s'alcontran n-os caninos,
Non s'alcontran n-as cañadas
Como logo aquí vos contan
E como a bobos enganan;
As tabernas, as tabernas
Onde deixan as ganánceas
E mais o xuiceo, esas son
As bruxerías qu'argallan,
Y-as casiñas d'os labregos
D'este xeito logo marran.
Volvendo antronte d'a feira
—Onde foi vendel-a vaca—
Topei á Antón tan borracho
Que vel-o partia a y-alma,
E si quería falar
Non ll'entendía unha fala.
Erguino d'o chan en donde
Tumbado s'emborcallaba
Y-agnrrandô por un brazo
Tróuxeno hastra preto d'a aira
Gardand'o qu'aquí che deixo
Enriba d'esta canasta.
C'o que lle dixo Farruco,
Quedou Carmel'asombrada
Non crêndo xa desd'estonces
En bruxas nin en Compañas,
Pois dice que d'os borrachos
Son un fato d'argalladas,
Que logo as simpres mulleres,
Como verdades as tragan,
Y-eu digo que ten razón
Y-hasitra digo que ben haya
O día en qu'Antón Garolo
N-a feira encheuse de caña,
Facendo así qu'a muller
Non crea xa en tanta farsa.
Pepe d'as Festas
Publicado en el número 51 de A Monteira el 20/09/1890.
Carmela unha noite estaba;
Cando petaron â porta,
Com'éla diz con tant'alma,
Qu'o mais forzado labrego
Aventuro que trembara.
'O escoital-o golp'ergueuse
Y espriguizous'a rapaza
E tizándoll'ô candil
Escramou: ¡Xesús me valla!
D'a miña casa a estas horas
N-a porta ¿quén é o que chama?
Ruxía o vento entr'as polas
Facendo movel-a casa,
Cando unha voz lastimeira
Como de quen se desmaya
Dende fora dixo
—Axiña
Abr'a porta, condanada
—Pois ¿que tes pra tanta presa
D'adrento ela perguntaba,
Y-él sin folgo repitía,
—Abrem'a porta, rapaza,
—Agard'hom'
—A presa, bule
Que ben tras min a Compaña.
C'un medo que folguexar
A Carmela non deixaba,
Empezou furgar n-a porta
Percurando despechal-a
Mais non pudía, qu'as forzas
Qu'ela tiña eran escasas
Pra correl-os dous cerrollos
E sacal-as catro trancas,
E logo turrar d'a porta,
Qu' afellas era pesada.
'O fin abrió, e n-o chan
Cuberto todo de lama,
Sin sombreiro, sin chaqueta,
Sin zocas e sin paraguas,
(Cousas todas qu'ó marchar
Pra feir'antronte levara),
Veu á dar Antón Garolos
Pegándose tal zoupada,
Qu'hoxe non s'esquenz'aínda
Si á muller non ll'axudara.
—Vés bon, lle dixo Carmela.
Anda, si queres, pr'a cama
Borrachón, y-él revolvendo
A lingoa médeo trabada
Respondía:
—Cala, demo,
Zarr'a porta ben y-atranca.
Colleum'ó sair d'a feira,
¡Como cho digo! a Compaña.
Fun pirmeiro pol o aire
E pol e chan loga arrastra,
Y-aventuro, qu'en seis días
Non me deix'a ácondanada
A non fuxir ô pasar
Agora por rente â aira.
Non lle daba moito creto
Carmel'a tanta matraca
Pois, como sempre, d'Antón
O alento a viño cheiraba,
Y-ademais que, ben se via,
Pois non deu unh'alancada
Nin pra diante, nin pra trás
Sin qu'â paré s'arrimara,
Mais ô fin tamén tragou
O que Garolo argallaba,
E pensando, en deños, trasnos,
Mal d'ollo, bruxas, Compaña,
Aquelanoite pasóu
Carmela con fortes ánseas.
Chegou ô fin a mañá,
Loceu o sol tras d'a y-alba
E riseiro pol-a porta
Entrou Farruco d'a Lama
Perguntando como Antón
De noite â casa chegara
Axixo —dixo Carmela—
Seica topou a Compaña
O virs'antronte d'a feira
E tratouno ¡Dios me valla!
Tan mal, tan mal qu'aló en riba
Atópas inda n-a cama
S' ouvira Vosted'ayer,
Mesmo lástema lle daba.
Calou Carmela, e Farruco
Tirando debaixo a capa
Foi as prendas que Garolo
Pol-os carreiros deixara
'O volver chispo d'a feira,
Sin qu'houbese tal Compaña,
E poñéndoas sobr'un banco
Dixo a Carmela esta fala:
A Conipaña de qu'os homes
'A muller falan n-a casa.
Non s'alcontran n-os caninos,
Non s'alcontran n-as cañadas
Como logo aquí vos contan
E como a bobos enganan;
As tabernas, as tabernas
Onde deixan as ganánceas
E mais o xuiceo, esas son
As bruxerías qu'argallan,
Y-as casiñas d'os labregos
D'este xeito logo marran.
Volvendo antronte d'a feira
—Onde foi vendel-a vaca—
Topei á Antón tan borracho
Que vel-o partia a y-alma,
E si quería falar
Non ll'entendía unha fala.
Erguino d'o chan en donde
Tumbado s'emborcallaba
Y-agnrrandô por un brazo
Tróuxeno hastra preto d'a aira
Gardand'o qu'aquí che deixo
Enriba d'esta canasta.
C'o que lle dixo Farruco,
Quedou Carmel'asombrada
Non crêndo xa desd'estonces
En bruxas nin en Compañas,
Pois dice que d'os borrachos
Son un fato d'argalladas,
Que logo as simpres mulleres,
Como verdades as tragan,
Y-eu digo que ten razón
Y-hasitra digo que ben haya
O día en qu'Antón Garolo
N-a feira encheuse de caña,
Facendo así qu'a muller
Non crea xa en tanta farsa.
Pepe d'as Festas
Publicado en el número 51 de A Monteira el 20/09/1890.
jueves, 26 de enero de 2017
Poema sobre España vista por dos extranjeros
No me gusta la tortilla
y las patatas huelen mal
no me gusta la cebolla
ni el tabaco de liar. (x2)
(Al Sarwik e Ibrahim Al-Salam)
y las patatas huelen mal
no me gusta la cebolla
ni el tabaco de liar. (x2)
(Al Sarwik e Ibrahim Al-Salam)
martes, 24 de enero de 2017
Paradojas de la vida
No entiendo cuando empapelan la ciudad con carteles de un evento que ponen "Entradas agotadas". Si nadie más puede ir, ¿para qué lo anuncian?
lunes, 23 de enero de 2017
A Cesáreo López Pinal (poema de Higinio F. de la Vega)
Ayer en Monforte
N'a miña pousada
Hachei A Monteira
Qu'enriba d'a cama
Despois de ben lida
Tirar'a miñ'ama,
Y-ô lél'alcontreime
Qu'os versos ou carta,
—Que xa non recordo
De donde lle manda,—
E, ¡vamos, qu'afellas
Me deu unha rábea!
Pois vanco esta dúas
N-as que de min fala
Citándom'e logo
Pra non decir nada,
¿Que deño lle fixen
Pra terme tal lacha?
En Vigo atopeino,
Cambeámol-a fala.
N'o muelle, s'a miña
Memórea non falla,
Ouvindo cal fortes
As ondas bruaban;
Mais s'houb'outra cousa,
Máis s'houb'outra fala...
Qu'o digan as xentes
Qu'alí nos miraban,
Qu'o digan os botes,
Qu'o digan as ancras,
As canchas y-os peixes,
As cordas y-as angas.
Vay'home, non volva
Gastar de tal chanza
Qu'á min abofellas
Parezme pesada.
S'aló n-o paseo
D'Alfonso, que chaman,
Por ir á meterse
(Nínguén-o chamaba)
En unha camisa
De nove ou dez varas,
Rompéronll'a testa
As xentes d'a praya,
A vosté e mais outros
D'a mesma calaña,
¿A min que me conta
S'alí non m'hachaba?
Vosté, pol-o visto,
De lérias ten gana
Y-a min, abofellas
As lérias me cansan
¡Non, pois!... como siga
Con esa matraca...
Afellas qu'o mesmo
Deixarll'ei á cara.
Que quer, ca de veras
Sintín a pisada,
D'a cal a cabeza
Sacaron con sana
Algús bos amigos
Que quero co-a y-alma;
Mais esto qu'eu soupen,
—S'aconta non marra,—
Despois d'o soceso
Mais d'unha somana,
A min non m'importa
Nin unha migalla.
Si quer, pois, co-aquela
Feiticeira grácea,
Que todos confesan
Que ten ben sobrada,
Contarll'os leutores
Que len e que pagan
A hestórea d'os golpes,
Xa pode contarlla,
Y-a min non me meta,
Pois non quero, en danzas.
Vostede, pois, mire
Meu vell'o que faga,
Pois téñoll'un xenio
que cando m'enfadan
Nin mato unha pulga,
Nin rompo unha palla,
E deixo as cousiñas
Tan ben como estaban.
Pepe d'as Festas
Monforte, Outubre 1º de 1890
Publicado en el número 54 de A Monteira el 11/10/1890.
N'a miña pousada
Hachei A Monteira
Qu'enriba d'a cama
Despois de ben lida
Tirar'a miñ'ama,
Y-ô lél'alcontreime
Qu'os versos ou carta,
—Que xa non recordo
De donde lle manda,—
E, ¡vamos, qu'afellas
Me deu unha rábea!
Pois vanco esta dúas
N-as que de min fala
Citándom'e logo
Pra non decir nada,
¿Que deño lle fixen
Pra terme tal lacha?
En Vigo atopeino,
Cambeámol-a fala.
N'o muelle, s'a miña
Memórea non falla,
Ouvindo cal fortes
As ondas bruaban;
Mais s'houb'outra cousa,
Máis s'houb'outra fala...
Qu'o digan as xentes
Qu'alí nos miraban,
Qu'o digan os botes,
Qu'o digan as ancras,
As canchas y-os peixes,
As cordas y-as angas.
Vay'home, non volva
Gastar de tal chanza
Qu'á min abofellas
Parezme pesada.
S'aló n-o paseo
D'Alfonso, que chaman,
Por ir á meterse
(Nínguén-o chamaba)
En unha camisa
De nove ou dez varas,
Rompéronll'a testa
As xentes d'a praya,
A vosté e mais outros
D'a mesma calaña,
¿A min que me conta
S'alí non m'hachaba?
Vosté, pol-o visto,
De lérias ten gana
Y-a min, abofellas
As lérias me cansan
¡Non, pois!... como siga
Con esa matraca...
Afellas qu'o mesmo
Deixarll'ei á cara.
Que quer, ca de veras
Sintín a pisada,
D'a cal a cabeza
Sacaron con sana
Algús bos amigos
Que quero co-a y-alma;
Mais esto qu'eu soupen,
—S'aconta non marra,—
Despois d'o soceso
Mais d'unha somana,
A min non m'importa
Nin unha migalla.
Si quer, pois, co-aquela
Feiticeira grácea,
Que todos confesan
Que ten ben sobrada,
Contarll'os leutores
Que len e que pagan
A hestórea d'os golpes,
Xa pode contarlla,
Y-a min non me meta,
Pois non quero, en danzas.
Vostede, pois, mire
Meu vell'o que faga,
Pois téñoll'un xenio
que cando m'enfadan
Nin mato unha pulga,
Nin rompo unha palla,
E deixo as cousiñas
Tan ben como estaban.
Pepe d'as Festas
Monforte, Outubre 1º de 1890
Publicado en el número 54 de A Monteira el 11/10/1890.
domingo, 22 de enero de 2017
Entre compadres (poema de Higinio F. de la Vega)
Escena d'autualidá
—Oí, Perucho, haiche ben tempo
Non falei, ai ho, contigo,
—Fai xa tempo, tío Farruco;
Pro que quer, anda un curtido
Co traballo e
—Ben t'entendo,
Eso pasa á todos fillo:
Sementar n-o invern'o pan,
Comendo a presa e pouquiño,
Botar n-a térra mais tarde
As pataquiñas y o millo;
E despois mirar pr'o ceo
Pra ver si ven o pedrisco
A deixarnos c'o traballo
Feito, si; pro ben perdido,
E cand'o vrau ó fin ven
Coller a presa o fouciño
Y-a sudar segand'o pan
Est'hech'o noso distino...
—E gráceas, s'ò fin y-ò cabo
Vai un comendo e vistindo.
—Non, pois si che me descuido
Nín eso che queda en limpo.
—O certo é que sobre nós
Mallan como sobre trigo
Eses lambós qu'en Madril
Parten con tanto partido
'A Nación, namentras qu'eles
Medran e póñense ricos;
¿Quén lles paga, quén, os coches?
¿Quén os luxosos vistídos?
¿Quén lles dá diñeiro á presas?
Pra gastar logo n-os viceos,
Pr'a fumar puros d'a peso,
Pra sosier bailes e circos?
¡Ai amigo tío Farruco,
Fai catorce anos cumpridos
Pr'o dazaseis d'este mes
(Teño, abofellas, ben fixo,)
Que deixei aquela Corte
Onde set'anos sirvindo
Estiven c'unhos siñores,
D'ises d'a cras de polítecos,
¡E si ila for'a contar
O qu'aprendín n-aquel sito...!
Si tivéramos vergonza
A Madril todos iriamos;
Mais non a siryir com'eu
Fíxen, como levo dito,
Sinon á pegrarlle pronto
Lume a aquel pobo maldito,
N-o qu'a dísgrácea se labra
De nós e d'os'nosos fillos.
—Déixasme'parbo, Perucho,
C'o que estou agora ouvindo.
—Pois ell'a verdá, qu'as cousas
Naid'as ve como viciño.
—De modo que cando venen
Por todos eses camiños
Axentes eleulorás
Os nosos votos pidindo
Pra D. Xan, pra D. Antón,
Pra Pelay'ou Perico,
E nos din han de baixarnos
As pagas qu'hoxe sofrimos...
—Todo ll'é unha pura bulra,
Todo ll'é falar sin tino.
Vánselle logo á Madril
Y-acordarse d'o distrito
¡Vaiche boa!, o qu'eles queren
Sonlle caríos e distinos,
Vivir contentos e legres,
Gastar luxosos vistidos
E cubrir log'o expidiente
Botando dous descursiños
N-os que con moitas palabras,
(Tan doces com'os zucrillos
Y-os carambelos que gastan
E qu'importan un bon pico
Qu'alargo log'o país,
Qu'é sempr'o que paga os vidros).
Din qu'é perciso salvar
O país d'o catrcrismo
Que se bota enriba, porque
O Goberno, está durmindo;
Qu'é necesario facer
O maís grande sacrificio
Pol-os labreg... y en fin
Todo cant'o que léu de fixo
E logo ¡crsr'o! periódico
Traino moi imprentadiño
Y-aquí lés'é tod'o mundo
Dase por moi ben sirvido,
¡Ai burro labrego, así
Fan o que queren contigo!
—Home, pois eu moitas veces
N-a casa de D. Narciso,
O fillo d'o secretáreo,
Que pasa por moi sabido,
Ouvin ler n-algús díáreos
Uns discursos moi bunitos,
Pronunceados n'o Congreso
N'o Senado y-outros sitos,
¡Coidado se tales homes
Estudiados son, e listos!
E dicen unhas verdades
Qu'a calquera deixan bizco
¡E qu'atofados! s'as teñen
Tesas c'o Siñor Menistro!
—Poís mire, tod'o que leu
Elle xarabe de pico.
Ameázanse mil veces,
Din van rompers'o bautismo,
Chámanse calamidades
Y-outras cousas que non digo,
E logo sanlle d'alí
En conversa moi xuntiños
E s'a mau ben, van comer
N-unha mesa mesma, eu vinos,
Non direi uuha vez soila
Mais de vinte ou vint'e cinco.
S'e caso un par de caciques
Sonll'os que lle fan o pisto,
Y-ós demáis soilo nos toca,
Ver como se quedan rindo.
—¿E logo?... ¡miren o deño!
Pois aquí veñen moi finos
¿Como va, Siñor Anlonio?
Que me coenta D. Francisco?
Y la familia, está boena?
¿Y que s'hacen eses chicos?
E logo apértanll'a mau,
Danlle s'escaso un pitillo,
Fan pormesas de baixar
A pouca cousa o susidio,
E, craro, o probe labrego
Que se ve tan atendido
Dá logo canto lle piden
—Pois cante dá perde, amigo
—Ben-o sei, ben, por disgrácea
Despois que pas'o piligro
Xa pod'ir un á pidiriles
Un favor á tales tipos,
Que fortuna é non lle dían
C'a portada n-os fuciños
— E gráceas, si non-o envolven
Por eso en papel d'ofíceo
— Pois que me veñan agora
A pidír o voto; tiro
Pol-a ventana o que sexa.
—Non tanto, Siñor Francisco,
— Non, pois xa me teñen farto
Tantos bribós, tantos pillos
Como comércean c'o pobo
Chamándose seus amigos.
¿Pra que quero ises direitos
Si me fan andar torcido
Pidindo ¡vállame Dios!
O pan meu y-o d'os meus fillos?
Que nos deixen respirar,
E si dreitos non pidimos,
Si non-os quero ¿pra que
M'os han meter n-o bolsillo?
¡Ah lambós, quén vos largara
N-a cachola duus tiriños!
Dáinos pan, xa que queredes
Chamarvos d'o pobo amigos...
—Héme noite xa, compadre
Adiós, pois, hastr'o domingo,
—Adiós, ho, hoxe negar
Non poido que fun políteco,
E que tratamos, afellas,
Custiós moi graves con tino
Pol-os compadres,
Pepe d'as Festas
Publicado en el número 58 de A Monteira, el 08/11/1890.
—Oí, Perucho, haiche ben tempo
Non falei, ai ho, contigo,
—Fai xa tempo, tío Farruco;
Pro que quer, anda un curtido
Co traballo e
—Ben t'entendo,
Eso pasa á todos fillo:
Sementar n-o invern'o pan,
Comendo a presa e pouquiño,
Botar n-a térra mais tarde
As pataquiñas y o millo;
E despois mirar pr'o ceo
Pra ver si ven o pedrisco
A deixarnos c'o traballo
Feito, si; pro ben perdido,
E cand'o vrau ó fin ven
Coller a presa o fouciño
Y-a sudar segand'o pan
Est'hech'o noso distino...
—E gráceas, s'ò fin y-ò cabo
Vai un comendo e vistindo.
—Non, pois si che me descuido
Nín eso che queda en limpo.
—O certo é que sobre nós
Mallan como sobre trigo
Eses lambós qu'en Madril
Parten con tanto partido
'A Nación, namentras qu'eles
Medran e póñense ricos;
¿Quén lles paga, quén, os coches?
¿Quén os luxosos vistídos?
¿Quén lles dá diñeiro á presas?
Pra gastar logo n-os viceos,
Pr'a fumar puros d'a peso,
Pra sosier bailes e circos?
¡Ai amigo tío Farruco,
Fai catorce anos cumpridos
Pr'o dazaseis d'este mes
(Teño, abofellas, ben fixo,)
Que deixei aquela Corte
Onde set'anos sirvindo
Estiven c'unhos siñores,
D'ises d'a cras de polítecos,
¡E si ila for'a contar
O qu'aprendín n-aquel sito...!
Si tivéramos vergonza
A Madril todos iriamos;
Mais non a siryir com'eu
Fíxen, como levo dito,
Sinon á pegrarlle pronto
Lume a aquel pobo maldito,
N-o qu'a dísgrácea se labra
De nós e d'os'nosos fillos.
—Déixasme'parbo, Perucho,
C'o que estou agora ouvindo.
—Pois ell'a verdá, qu'as cousas
Naid'as ve como viciño.
—De modo que cando venen
Por todos eses camiños
Axentes eleulorás
Os nosos votos pidindo
Pra D. Xan, pra D. Antón,
Pra Pelay'ou Perico,
E nos din han de baixarnos
As pagas qu'hoxe sofrimos...
—Todo ll'é unha pura bulra,
Todo ll'é falar sin tino.
Vánselle logo á Madril
Y-acordarse d'o distrito
¡Vaiche boa!, o qu'eles queren
Sonlle caríos e distinos,
Vivir contentos e legres,
Gastar luxosos vistidos
E cubrir log'o expidiente
Botando dous descursiños
N-os que con moitas palabras,
(Tan doces com'os zucrillos
Y-os carambelos que gastan
E qu'importan un bon pico
Qu'alargo log'o país,
Qu'é sempr'o que paga os vidros).
Din qu'é perciso salvar
O país d'o catrcrismo
Que se bota enriba, porque
O Goberno, está durmindo;
Qu'é necesario facer
O maís grande sacrificio
Pol-os labreg... y en fin
Todo cant'o que léu de fixo
E logo ¡crsr'o! periódico
Traino moi imprentadiño
Y-aquí lés'é tod'o mundo
Dase por moi ben sirvido,
¡Ai burro labrego, así
Fan o que queren contigo!
—Home, pois eu moitas veces
N-a casa de D. Narciso,
O fillo d'o secretáreo,
Que pasa por moi sabido,
Ouvin ler n-algús díáreos
Uns discursos moi bunitos,
Pronunceados n'o Congreso
N'o Senado y-outros sitos,
¡Coidado se tales homes
Estudiados son, e listos!
E dicen unhas verdades
Qu'a calquera deixan bizco
¡E qu'atofados! s'as teñen
Tesas c'o Siñor Menistro!
—Poís mire, tod'o que leu
Elle xarabe de pico.
Ameázanse mil veces,
Din van rompers'o bautismo,
Chámanse calamidades
Y-outras cousas que non digo,
E logo sanlle d'alí
En conversa moi xuntiños
E s'a mau ben, van comer
N-unha mesa mesma, eu vinos,
Non direi uuha vez soila
Mais de vinte ou vint'e cinco.
S'e caso un par de caciques
Sonll'os que lle fan o pisto,
Y-ós demáis soilo nos toca,
Ver como se quedan rindo.
—¿E logo?... ¡miren o deño!
Pois aquí veñen moi finos
¿Como va, Siñor Anlonio?
Que me coenta D. Francisco?
Y la familia, está boena?
¿Y que s'hacen eses chicos?
E logo apértanll'a mau,
Danlle s'escaso un pitillo,
Fan pormesas de baixar
A pouca cousa o susidio,
E, craro, o probe labrego
Que se ve tan atendido
Dá logo canto lle piden
—Pois cante dá perde, amigo
—Ben-o sei, ben, por disgrácea
Despois que pas'o piligro
Xa pod'ir un á pidiriles
Un favor á tales tipos,
Que fortuna é non lle dían
C'a portada n-os fuciños
— E gráceas, si non-o envolven
Por eso en papel d'ofíceo
— Pois que me veñan agora
A pidír o voto; tiro
Pol-a ventana o que sexa.
—Non tanto, Siñor Francisco,
— Non, pois xa me teñen farto
Tantos bribós, tantos pillos
Como comércean c'o pobo
Chamándose seus amigos.
¿Pra que quero ises direitos
Si me fan andar torcido
Pidindo ¡vállame Dios!
O pan meu y-o d'os meus fillos?
Que nos deixen respirar,
E si dreitos non pidimos,
Si non-os quero ¿pra que
M'os han meter n-o bolsillo?
¡Ah lambós, quén vos largara
N-a cachola duus tiriños!
Dáinos pan, xa que queredes
Chamarvos d'o pobo amigos...
—Héme noite xa, compadre
Adiós, pois, hastr'o domingo,
—Adiós, ho, hoxe negar
Non poido que fun políteco,
E que tratamos, afellas,
Custiós moi graves con tino
Pol-os compadres,
Pepe d'as Festas
Publicado en el número 58 de A Monteira, el 08/11/1890.
Chiste inventao
- ¿En qué se parecen los gallegos y los catalanes?
- En que ambos son agarraos (hasta aquí no hay chiste porque es la pura verdad).
- ¿Y en qué se diferencian?
- En que el catalán para ahorrar le dice al camarero: "Solo me he tomado la mitad de mi plato, cóbreme la mitad" y el gallego, ante la misma situación y ya que lo ha pagado, es tan tacaño que se lo come todo aunque no tenga hambre.
- En que ambos son agarraos (hasta aquí no hay chiste porque es la pura verdad).
- ¿Y en qué se diferencian?
- En que el catalán para ahorrar le dice al camarero: "Solo me he tomado la mitad de mi plato, cóbreme la mitad" y el gallego, ante la misma situación y ya que lo ha pagado, es tan tacaño que se lo come todo aunque no tenga hambre.
Artistas sagraditos
Ya que parece que todo el mundo está de acuerdo en que los artistas son seres tocados por los dioses o, como dirían los comentaristas deportivos, "hechos de una pasta especial", propongo que no estén obligados a cumplir ningún tipo de leyes.
Cantares de-votos (poema satírico de Higinio F. de la Vega)
A Xan Antón derond voto,
e dicen as malas bocas
que votando Xan Antón
tén pensado poner botas.
A min voto non m'o deron,
nin o pidín; pro verás
como queiras ou non queiras
hánme de facer botar.
Dicen que voto non teño,
dixo anteonte unha muller,
e donscentos trint'e catro
veño agora de facer.
Qu'anden pol-os pés os votos,
abofellas non m'asombra,
pois é ben sabido qué
pol-os pés andan as botas.
Houbo páus non sei xa donde
y-ô perguntar Xan Alonso
o motivo, lle dixeron:
"O motivo ello de-voto"
Abro un concurso e darei
de prémeo sete pesetas,
a quén nas listas xa listas
atope
Pepe d'as Festas.
Publicado en el número 59 de A Monteira el 15/11/1890.
e dicen as malas bocas
que votando Xan Antón
tén pensado poner botas.
A min voto non m'o deron,
nin o pidín; pro verás
como queiras ou non queiras
hánme de facer botar.
Dicen que voto non teño,
dixo anteonte unha muller,
e donscentos trint'e catro
veño agora de facer.
Qu'anden pol-os pés os votos,
abofellas non m'asombra,
pois é ben sabido qué
pol-os pés andan as botas.
Houbo páus non sei xa donde
y-ô perguntar Xan Alonso
o motivo, lle dixeron:
"O motivo ello de-voto"
Abro un concurso e darei
de prémeo sete pesetas,
a quén nas listas xa listas
atope
Pepe d'as Festas.
Publicado en el número 59 de A Monteira el 15/11/1890.
sábado, 21 de enero de 2017
viernes, 20 de enero de 2017
De Ceca pra Meca (poema de mi bisabuelo Higinio F. de la Vega)
Todo n-o mundo en qu'estamos
'o cabo perd'a importanza.
Desmorónans'os castelos,
véñens'á terr'as murallas,
e pobos antes con xente
de repente com'as pámpas
d'aló d'Asia, ou os desertos
d'esterel y ardente Africa,
veñen ó fin á quedar
humilland'a sua arrogancia;
mais ¿á qué ven, me dirán,
á qué ven tanta palabra?
Pois moi xinxelo, á dicir
q'as festas tamen s'acaban.
'O barullo atroador
d'a xente, ô rosmar d'a gaita
ô estouro d'as bombas riales
que se queimaron n-a Praza,
ô fin, dempois d'unhos dias,
á soceder veu a calma,
e todo volve a poñerse
en órde n-as nosas casas,
sen mais secoencia si acaso
qu'a indixestión agarrada
comendo pulpo, cal solen
n-esta festa, á caldeiradas.
Unha revista d'as festas
eu ben quixer amañala,
mais non me deu tanto xeito,
non me deu Dios tanta gracia;
así, pois, nosos leutores
esta lerán, boa ou mala.
D'os fogos nad'hei dicir
porqu'o que non foi â Praza,
ben sintiria, abofellas.
os estonros dend'a casa
—e siguindo este sistema,
algún dirá, sin tardanza,
unha revista de festás
amañar logo s'amaña.
Músicas tivemos dúas:
a d'o pobo y a chegada
da Cruña e que dirixia
o ilustre maestro Braña.
Pr'o qu'a min mais me gustou,
o que me fixo mais gracia,
o que me puxo mais alegre,
mais confento qu'unhas páscoas,
foi aquel par de gaiteiros
traguidos de Ribadavia,
que probaron qu'o estromento,
qu'iñorante algún aldraxa,
o mesmo entóa muiñeiras,
a-la lás e riveiranas,
que pode facer ouvir
anacos d'ópera e danzas.
Moi ben pol-a Comisión
qu'acordou traguel-as gaitas,
e moi ben pol-os gaiteiros
d'a vila de Ribadavia.
A feira, según se dice
de púbrico, non foi mala,
por mais qu'a xente que había
era bofellas escasa;
non faltaron, por suposto
o día últemo as maulas,
e pr'elas houbo tamen
n-a feira saída larga,
que nuca falta m-o mundo
quen cargue con certas gangas.
Seguindo sempr'o Casino
as tradicionás usanzas,
a un baile o lus invitou
ôs rapaces e rapazas;
mais según certas noticias
que teño por moi esautas,
escusar ben escusaron
de dar refrescos ás damas,
pois de tan fresco qu'estivo,
n-o salón todos lembraban.
Un filósofo prefundo
a razón xinxela e crara
d'a ausenza que xa fai tempo
notas'alí d'as rapazas
dab'á cérto pisaverde
paseándose n-a muralla,
y-era que, por non comer
pavo moitas receaban
persentárense n-o baile,
y-a eso eu digo: malhaia,
¿por qué s'esquecen de min
s'hai pavo en tal abundancia?
porque, s'hei dicir verdá
ese prato ¡Dios me valla!
é dos que mais lle me gustan,
Siñores da Xunta... e basta,
que pra entender, s'eles queren,
a prosa xa vai ben larga.
Dend'este sitio hei de dar
as mais espresivas grácias
á masa coral que Veiga
dirixe que serenata
veu dar á esta Redaución
que ll'o agradece n-a y-alma.
Estes artistas laureados
mozos todos antuseastas,
que pouco fai en París
ganaron unha medalla,
merecen ben d'este chán
merecen ben d'a sua patrea,
pol-a groria d'a que loitan
e pr'â que loureiros ganan.
Antes d'acabar aquí
sex'a últema palabra
pr'o certame, qu'anque foi
a concurrencia algo escasa
pra sel-o primeiro, tivo
exceucional emportanza.
De cén cousas mais poidera
falar, mais por hoxe basta.
Pepe d'as Festas
Publicado originalmente en el número 2 de A Monteira. Somanario de intreses rexionales e literatura (12/10/1889).
'o cabo perd'a importanza.
Desmorónans'os castelos,
véñens'á terr'as murallas,
e pobos antes con xente
de repente com'as pámpas
d'aló d'Asia, ou os desertos
d'esterel y ardente Africa,
veñen ó fin á quedar
humilland'a sua arrogancia;
mais ¿á qué ven, me dirán,
á qué ven tanta palabra?
Pois moi xinxelo, á dicir
q'as festas tamen s'acaban.
 |
| Cabecera del periódico A Monteira |
'O barullo atroador
d'a xente, ô rosmar d'a gaita
ô estouro d'as bombas riales
que se queimaron n-a Praza,
ô fin, dempois d'unhos dias,
á soceder veu a calma,
e todo volve a poñerse
en órde n-as nosas casas,
sen mais secoencia si acaso
qu'a indixestión agarrada
comendo pulpo, cal solen
n-esta festa, á caldeiradas.
Unha revista d'as festas
eu ben quixer amañala,
mais non me deu tanto xeito,
non me deu Dios tanta gracia;
así, pois, nosos leutores
esta lerán, boa ou mala.
D'os fogos nad'hei dicir
porqu'o que non foi â Praza,
ben sintiria, abofellas.
os estonros dend'a casa
—e siguindo este sistema,
algún dirá, sin tardanza,
unha revista de festás
amañar logo s'amaña.
Músicas tivemos dúas:
a d'o pobo y a chegada
da Cruña e que dirixia
o ilustre maestro Braña.
Pr'o qu'a min mais me gustou,
o que me fixo mais gracia,
o que me puxo mais alegre,
mais confento qu'unhas páscoas,
foi aquel par de gaiteiros
traguidos de Ribadavia,
que probaron qu'o estromento,
qu'iñorante algún aldraxa,
o mesmo entóa muiñeiras,
a-la lás e riveiranas,
que pode facer ouvir
anacos d'ópera e danzas.
Moi ben pol-a Comisión
qu'acordou traguel-as gaitas,
e moi ben pol-os gaiteiros
d'a vila de Ribadavia.
A feira, según se dice
de púbrico, non foi mala,
por mais qu'a xente que había
era bofellas escasa;
non faltaron, por suposto
o día últemo as maulas,
e pr'elas houbo tamen
n-a feira saída larga,
que nuca falta m-o mundo
quen cargue con certas gangas.
Seguindo sempr'o Casino
as tradicionás usanzas,
a un baile o lus invitou
ôs rapaces e rapazas;
mais según certas noticias
que teño por moi esautas,
escusar ben escusaron
de dar refrescos ás damas,
pois de tan fresco qu'estivo,
n-o salón todos lembraban.
Un filósofo prefundo
a razón xinxela e crara
d'a ausenza que xa fai tempo
notas'alí d'as rapazas
dab'á cérto pisaverde
paseándose n-a muralla,
y-era que, por non comer
pavo moitas receaban
persentárense n-o baile,
y-a eso eu digo: malhaia,
¿por qué s'esquecen de min
s'hai pavo en tal abundancia?
porque, s'hei dicir verdá
ese prato ¡Dios me valla!
é dos que mais lle me gustan,
Siñores da Xunta... e basta,
que pra entender, s'eles queren,
a prosa xa vai ben larga.
Dend'este sitio hei de dar
as mais espresivas grácias
á masa coral que Veiga
dirixe que serenata
veu dar á esta Redaución
que ll'o agradece n-a y-alma.
Estes artistas laureados
mozos todos antuseastas,
que pouco fai en París
ganaron unha medalla,
merecen ben d'este chán
merecen ben d'a sua patrea,
pol-a groria d'a que loitan
e pr'â que loureiros ganan.
Antes d'acabar aquí
sex'a últema palabra
pr'o certame, qu'anque foi
a concurrencia algo escasa
pra sel-o primeiro, tivo
exceucional emportanza.
De cén cousas mais poidera
falar, mais por hoxe basta.
Pepe d'as Festas
Publicado originalmente en el número 2 de A Monteira. Somanario de intreses rexionales e literatura (12/10/1889).
lunes, 16 de enero de 2017
domingo, 15 de enero de 2017
sábado, 14 de enero de 2017
Breverso
Quien es afecto a lo perfecto puede matar el afecto. El afecto incluye el defecto (Diego Mattarucco).
miércoles, 11 de enero de 2017
Otro de los mejores chistes de todos los tiempos
Va uno a un bar y el barman le dice:
- ¿Qué va a ser?
- Pues estoy estudiando para arquitecto, ¿por?
- No, quiero decir que ¿qué quiere?
- ¡Ah! Pues no sé, lo típico, acabar la carrera, encontrar un buen trabajo, casarme...
- No, me refiero a ¿qué va a tomar?
- ¡Ah! ¿Y qué hay?
- Pues nada, por aquí...
- ¿Qué va a ser?
- Pues estoy estudiando para arquitecto, ¿por?
- No, quiero decir que ¿qué quiere?
- ¡Ah! Pues no sé, lo típico, acabar la carrera, encontrar un buen trabajo, casarme...
- No, me refiero a ¿qué va a tomar?
- ¡Ah! ¿Y qué hay?
- Pues nada, por aquí...
Por aquí me ando sin saber lo que hago
Siempre me ha hecho gracia esta frase, ideal para cuando te preguntan "¿Qué tal?".
sábado, 7 de enero de 2017
Deja la lujuria un mes (canción de Berlanga/Canut)
Hojas convertidas en té.
Yo no sé, yo no sé.
Un insecto crea la miel
y la putrefacción,
el buen queso francés.
Todo lo que cubre un Chanel,
¿después qué es? ¿Después qué es?
Grasa, fluidos y piel,
vello también, vello también.
¿Qué más da?
Deja la lujuria un mes
y ella te abandona tres.
Tres aletas tiene un pez,
pero acaba en la sartén.
Hígado resuelto en paté,
¿cómo lo ves? ¿Lo comes o qué?
Un gusano teje la tela,
camisas para ella,
corbatas para él.
Cada beso que tú me das,
cuando es de verdad,
yo no me paro a pensar en los dientes,
la lengua o en el paladar.
¿Qué más da?
Deja la lujuria un mes
y ella te abandona tres.
Tres aletas tiene un pez,
pero acaba en la sartén.
Yo no sé, yo no sé.
Un insecto crea la miel
y la putrefacción,
el buen queso francés.
Todo lo que cubre un Chanel,
¿después qué es? ¿Después qué es?
Grasa, fluidos y piel,
vello también, vello también.
¿Qué más da?
Deja la lujuria un mes
y ella te abandona tres.
Tres aletas tiene un pez,
pero acaba en la sartén.
Hígado resuelto en paté,
¿cómo lo ves? ¿Lo comes o qué?
Un gusano teje la tela,
camisas para ella,
corbatas para él.
Cada beso que tú me das,
cuando es de verdad,
yo no me paro a pensar en los dientes,
la lengua o en el paladar.
¿Qué más da?
Deja la lujuria un mes
y ella te abandona tres.
Tres aletas tiene un pez,
pero acaba en la sartén.
 |
| Carlos Berlanga |
viernes, 6 de enero de 2017
Uno de los mejores chistes de todos los tiempos
- ¿Tienen zapatos del 36?
- No, de la Guerra no nos queda nada.
- No, de la Guerra no nos queda nada.
jueves, 5 de enero de 2017
lunes, 2 de enero de 2017
Minirrelato de desamor
Te empeñaste en que teníamos que buscar piso para vivir juntos en lo peor de nuestra relación. Me encargaste que lo buscara y me di de alta en el servicio de alertas de Idealista. Tras ver uno, me dejaste, pero me condenaste a contemplar mi fracaso cada día al recibir las alertas con cientos y cientos de pisos que serían ideales para nosotros, un "nosotros" que ya no existe.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)