jueves, 20 de abril de 2017

Mal karma

¿Qué terrible mal hemos causado en otra vida para que los dioses en pago nos enviaran esa terrible plaga llamada "cuñados"?

miércoles, 19 de abril de 2017

viernes, 14 de abril de 2017

Quisiera vivir en Filipinas


¡Cómo me gustaría vivir en Filipinas y ser el que les clava los clavos a los que crucifican en Semana Santa! En caso contrario, podría ser policía antidisturbios. En cualquiera de los dos casos, la sociedad me daría permiso para sacar a relucir mis tendencias sádicas sin ninguna repercusión indeseada.

domingo, 9 de abril de 2017

Indeciseón (poema de Higinio F. de la Vega)

"Vamos, Pepe, ¿que dicides?
Seica tes gana de lérea.
¿A que pides que che manden
Solicitús con gran presa,
A que pides que ch'esquirban,
Si despois n'has de ter léngoa?
¿Que podes bulrarte así
D'a muller acaso pensas?
Acaba, pois, d'elixir
A que millor che pareza".
D'este xeito redautada
Recebin onte unha esquela
E confeso que razón
Quen a esquirbe ten afellas.
Desque puxen o ediuto
Consabido n-A Monteira,
Anunceand'a miña mau
En condiciós ben honestas,
Co-a mesma sobr'o meu peito
Confésovos en concéncia
Qu'a miña y-alma, entranquila,
Nin acouga nin sosega.

De váreos puntos e formas
Y-en condiciós moi diversas
Recibín cartas... por dúcias
-Nunca coidei que solteiras
Con ganas de se casar
Houbese tantas, a fellas-
Y-anqu'hai moitas que non cumpren
As condiciós que s'expresan
N-o ediuto, quedan abondo
Pra volver tol'a cabeza
D'o que teña qu'elexir,
E, como piden, â presa.
Goapas hainas; ¡Dios me libre!
A centos, mais o qu'é feas
¡Miren que cousa tan rara!
Non atópo unha siquera;
Hainas ricas, hainas probes,
Con abridás e sin elas...
Y-en fin, de todol-os xeitos,
Condiciós e naturezas
Y-aqui me teñen vostedes
N'a indeceseón mais compreta,
Sin estreverm'a dicir
Cal d'entre todas m'entresa,
Por cal con mais forza o peito
Y-o curazón me latexa...
Mátam'a duda, siñores,
¡Que situaceón mais violenta!
Eu non sei... eu non acerto...
¡O qu'é cando che me meta
N-un lío comeste, quero
Que me guinden a cabeza!
Nada, nada, non dicido,
Teñan, si queren, pacéncea,
Xa veremos s'outro dia
Teño mais calma e mais frema
Y-entre tanto agradecido,
Pro agradecido de veras,
Ás que cartas ll'esquirbiron
Quédalles
                       Pepe d'as Festas

Publicado en el número 33 de A Monteira el 17/05/1890.

Mi canción favorita es "Cumpleaños feliz"

Reflexión infantil

Ni los reyes magos ni Papá Noel existen, pero por lo menos el gordinflón llega a tiempo (Carlos Gil).

sábado, 8 de abril de 2017

Aventuras d'un sacretáreo d'auntamento (poema de Higinio F. de la Vega)

(Aleluia)

(Tiña encargadas á China láminas pr'esta aleluya; pro non chegaron a tempo. O leutor desemulará)

O meu primo Xan d'o Monte,
que viv'aló por Begonte,

Naceu com'os mortales
y-envolvéron-o en pañales.

Foi súa mai unha muller
y-o seu pai... ¿qu'había de ser?

Ôs dous dias á criatura
bautizouna o siñor Cura.

O neno medrando foi
á par d'a vaca y-o boi.

Tres anos soilo tiría
y-agarraba canto vía.

Ôs sete ou quizaves mais
mandáron-o a escola os pais.

Y-alí, s'aprendeu ou non
a hestórea non-o anotou.

Foi medrando e... craro está,
tivo logo mais edá.

Estudeou letra de pruma
y-aritmétíc'hastr'a suma.

Ás rapazas engañaba
co-as mentiras qu'argallaba,

Así foi que casamento
tratáronlle n-un momento.

Vacant'a Sacretaría,
déronll'á él certo día.

Co-as burradas qu'argallou
ôs concexás encausou.

E, por non ser menos él,
fíxos'encausar tamén.

Saiu ben d'este sumáreo
e volveu ser Sacretáreo.

Houbo algús que, sen embargo,
d'o mal fixéronse cargo.

Quéren-o d'alí botar,
mais él comenz'á argallar,

E pra si dí: o mais sábeo
de mel int'ôs mais o lábeo.

Ven á Lugo... e logo bate
onde venden chicolate.

Y-as alforxas d'él enchendo
foise pr'a casa correndo.

Gozándose n-a súa obra
quere botal-a conrobra;

Mais o viño ¡mal pocado!
vaille subind'ô faiado.

Dando voltas e traspés
and'as veces ô rivés.

Caill'a capa n'un lameiro
e perde log'o sombreiro

E cando a casa chegou
as libras non atopou,

Pois todas pol-o camiño
foi sementando amodiño.

Cómo vive... non morreu
y-aquí paro tamén eu.

Pepe d'as Festas

Publicado en el número 25 de A Monteira el 28/03/1890.

Me han condenado a diez años y un día de cárcel

Los diez años me dan igual. ¡Lo que me jode es el día!

viernes, 7 de abril de 2017

Á céncea d'un loro (poema de Higinio F. de la Vega)

Conta un diáreo qu'en México hai un loro
(nin ll'agrego nin saco, falo á coro)
Que parla ingrés, francés e castillano
Y é pr'él nagóceo llano
Tratar unha custeón de Xeografía
Ou facer n-un istante unha poesía,
Que conoce á Gramátec'ô dedillo,
Que cont'o que recorda de chiquillo
Y-entretén ôs viaxeiros
Con contos y-anéudotas churrusqueiros,
Y-outro diare'ô dar conta d'este caso,
Pergunta, e con razón, se foi acaso
O loro mesm'o qu'esquirbiu a hestórea,
Pois tendo de mamorea,
Céncea, grácea e vertú tan grande suma,
N'era estrano unha pruma
S'arrincase d'o rabo
Y-esquirbise despois d'a cruz ô cabo
A hestórea verdadeira
Qu'os tolos tragarán, non A Monteira.

P. d'as F.

Publicado en el número 23 de A Monteira el 08/03/1890.

miércoles, 5 de abril de 2017

Entre comadres (poema de Higinio F. de la Vega)

(Esta escena tivo logar lexos de... Lugo, pro é o mesmo)

— Siñora Xuana, ¿e vosté
Sabe algo d'eso que pasa,
Ou que pasou, millor dito,
Sin facer n-a port'a paga,
Esto é, qu'entrou de matute?
—Non siñora, non sei nada;
Pro com'á min non me gusta
Vivir asi n-a inoráncea,
Sinón que, pol-o contráreo
Gústam'as cousas ver craras,
Tempo xa fai que lle tiña
Us desexos d'alcontrala...
—Pois verá: según os diáreos
Que temos aló n-a casa,
Pasan cousas qu'abofellas
Deixan á unha asombrada.
—Conte, pois, siñora Pepa,
Que non lle perdo palabra,
Son toda ouvidos.
                             —Ai ¡hora!
As cousas non se lle falan
Como pensa, e non lle teño
Ganas de meterm'en danzas,
Y-esto non ll'é moi deficil.
—Diga, pois, o que lle praza.
—Pois a cousa elle sinxela:
Aquí pasoull'o que pasa
Entr'esas xentes que viven
Aló n-as esferas altas;
Que pra roubar hoxe aquí,
Pra roubar n-a prob'España,
¿Sab'o que se nacesita?
¿O que tan soilo fai falla?
Pois ter moi pouc'aprenseón,
Botar as costas a y-alma
Abril-a bolsa e si ven
Acaseón, non despreceala.
¿Non oviu nunca de Cuba?
—Ben sei, ben sei: é n-Habana.
—Pois ben, alí non se rouba
Pouca cousa, cigalladas.
—¿E non prenden ôs ladrós?
—¿E quén?
                   —¡E quén! ¿Non hai gardas?
—O que sobran son civiles;
Pro non lle son os que mandan.
S'eu chegase, qu'estou libre,
Un día á ser quen mandara,
Había facer que fosen
Os menistros antes gardas...
—Pro falándome de roubos
Esquenceuse...
                         —Non lle falta
Razón, afellas, e volvo
Ô caso, siñora Xuana.
Pois ben, parando mais cerca,
Dond'a nosa vist'alcanza,
Agora, miña comadre
De consum'os simpres gardas
Visten como cabaleiros,
Compran fincas e fan casa,
E dans'un tono y un aire
por esas calles e prazas,
Ensoltando c'o seu luxo
A misérea d'os qu'agoantan
O que fan aló n-as portas,
Qu'é canto lles peg'a gana.
Por soposto, n-esto hai casos
D'esceución, á crêr non vaia,
Que sin ter conta c'o xusto
Mido á todos c'unha vara.
Pol-o demais, n-estes tempos
Moito se rouba e se cala;
¡E despois naide s'esprica
Que tantos milagres haxa!
E perguntan: ¿dónde sân
Esos luxos que se gastan?
¿Cómo algús qu'onte non tiñan
Cuase que roupa nin cama,
Hoxe visten de siñores
E tiran pol-a ventana?
¿E non é cert'o que digo?
—Mesmo com'un libro fala.
Eu conózoll'un velliño
Co-a cabeza xa moi branca,
Que cuase as pernas non move,
Pois de tan vello xa cansa,
E despois de corent'anos
D'estar n-as portas de garda,
Nin ten comida nin roupa,
Nin ten curtiña nin casa,
E sostense co-a limosna
Que lle dan sensibres y-almas
Á porta d'a Catredal
Dond'está sempre de pranta,
Pasando frío e calor,
Mentras qu'outros ¡Dios me valla!
Non direi n-un ou dous anos,
En seis ou sete somanas
Fixéranse con tod'eso
Y-outras cousas que se calan;
Están tranquilos e legres,
Pol-os seus rispeutos campan,
E tod'o mund'os sauda
Chamándolle xent'honrada.
Pro vaia, que xa ll'é tempo
Que deixemos esta parla
Hastr'outro dia, comadre.
— Hastr'outro dia, si cadra.

Pol-as comadres,
Pepe d'as Festas

Publicado en el número 20 de A Monteira el 15/02/1890.

¡Basta de transfobia en el mundo de la electricidad!

A partir de ahora preguntaremos a todos los enchufes si quieren ser macho o hembra.

Los economistas y expertos en empresa hablan de "beneficios negativos"

¿Por qué no les llaman "pérdidas"?

Los curas hacen voto de pobreza

...pero la Iglesia, no.


Recuerdo: La típica españolada

La gente del mundillo del teatro y el cine siempre dicen que es más fácil hacer reír que hacer llorar y que los premios siempre se dan por papeles dramáticos, menospreciando lo cómico y lo humorístico. No sé si es esto verdad, pero de lo que sí doy fe es de que a menudo el público menosprecia lo cómico.

Recuerdo que hace mucho tiempo fui con una amiga a ver una comedia española y ella se pasó toda la película riéndose. Al salir, le pregunté si le había gustado y dijo:

- ¡Bah! ¡La típica españolada!

El chiste favorito de Einstein era el de Mistetas

martes, 4 de abril de 2017

"Tráeme fariña"

Antes, cuando a alguien le decía que era de Galicia, me respondía "pues tráeme marisco" o, en su defecto, "tráeme Albariño". Ahora todos me dicen "tráeme farlopa".

Yo, que soy muy inocente, no sabía ni lo que era eso. Y mucho menos para qué servía, pero ante tanta insistencia, yo que soy tan complaciente, quería cumplir con el estereotipo que la gente tenía del gallego, así que primero la probé una vez. Como me lo seguían diciendo, la seguí consumiento y ahora soy un cocainómano, pero no por voluntad propia, sino por complacer a los madrileños.

Juan Mariné

Mi amigo Carlos Gil, el gran director de fotografía Juan Mariné,
servidor y un acoplao que se puso ahí pa la foto

domingo, 2 de abril de 2017

¡Basta ya de lenguaje políticamente incorrecto en los documentales de naturaleza!

Nada de hablar de (pongamos por caso) "los escarabajos": será "lxs escarabajxs", "las escarabajas y los escarabajos" o, todavía mejor, "las escarabajas", ya que hay más hembras. Bueno, de esto último no estoy muy seguro pero da igual.

Un amigo acaba de estar en Irán y me dice que ahí veneran a sus poetas

Aquí los tenemos en las cunetas.

sábado, 1 de abril de 2017